Mwah Gaming

Assassin’s Creed Valhalla staat voor de deur, een uitstekend moment om eens terug te blikken op de vijf beste games uit de serie!

5. Assassin’s Creed Syndicate

Syndicate is qua gameplay een direct vervolg op het veel bekritiseerde Assassin’s Creed Unity. Het weet op fenomenale wijze het juk van zijn voorganger los te laten. Wat in eerste instantie op een slappe re-do lijkt, ontpopt zich tot een spel vol actie met wat voor ieder wat wils.

Wat deze game deze game voor mij boven veel andere games in de serie laat staan is de stad: Londen. Syndicate speelt zich af in een Londen rond de industriële revolutie, met al vooruitgang en zijn sociale ongelijkheden. De stad is bruisend, heerlijk groot en een genot om te doorkruisen. Daarnaast is de gameplay het soepelst tot dan toe en hebben de personages eindelijk weer wat persoonlijkheid (sinds Ezio en Hatham Kenway). Boven dat alles was de combat ook een stuk dynamischer geworden.

p.s.: Deze game heb ik meerdere jaren laten liggen vanwege tergende volg-missies. Helaas zit dit verschrikkelijke type missie ook in de voorgaande AC games.

4. Assassin’s Creed IV: Black Flag

In weinig games ben ik zo teleurgesteld geweest als in Assassin’s Creed 3. Maar hoe suf Connor ook was en hoe vervelend het bomen klimmen: de boten waren fan-tas-tisch! Wat nou als ze de focus van een AC game nu eens rond het varen leggen. Een flinke peut ‘grog’ erbij in het Caribisch gebied en voilà: een piraten Assassin’s Creed!

Als Assassin’s Creed game zijnde is Black Flag middelmatig. Het heeft nog steeds volgmissies en is qua missieopzet zelfs wat eentoniger dan gebruikelijk. Maar dan, ja maar dan! De open zee! Alle eilanden, de Jackdaw, epische zee-gevechten, de eerste keer dat je een Man-o-war verslaat. Puur genieten. Het verhaal ben ik al vergeten, de stukken op land zijn zeker vermakelijk, maar op de boot komt deze game echt tot zijn recht.

Mocht je de game gespeeld hebben en zijn vergeten hoe prachtig het varen voelde, dan helpt deze playlist je misschien weer in de mood te komen!

3. Assassin’s Creed Odyssey

Negentig uur. 90 uur heb ik in Assassin’s Creed Odyssey zitten en ik ben pas bij episode 1 van de tweede DLC pack. Nu heb ik van een groot deel van deze game genoten als een malle, het komt wel ontzettend langzaam op gang. Waar dat bij Assassin’s Creed 2 reden genoeg was om zijn plek op deze lijst te verliezen, is Odyssey zó goed dat het zijn plek lang en breed verdient.

Spoiler alert! Als Kassandra (Alexios schijnt suf te zijn) speel je een ongebruikelijk personage voor AC begrippen. Ze heeft goddelijke krachten waardoor ze veel krachtiger en epischer is dan Bayek uit AC Origins. Dit maakt het reizen door de (achterlijk mooie) wereld van oud Griekenland een waar genoegen. Waar Bayek nog wel eens voorzichtig een berg af moest klimmen springt Kassandra van kilometers naar beneden om zonder kleerscheuren direct door te rennen.

Odyssey doet alles goed wat Origins ook goed deed. Het hoofdpersonage is net wat minder charismatisch. Daarbij is het soms moeilijk om met haar mee te voelen wanneer je/ze net als ware psychopaat honderden soldaten van beide kanten van een oorlog omlegt… om daarna vriendjes te zijn met hun leiders.

Je voelt ook de micro-transactions in het tempo waarmee je upgrades en XP vergaart, al heb ik daar nooit last van gehad. Als je haast hebt om verder te komen in plaats van te genieten van de excellente gameplay, dan is deze erg lange game niet voor jou.

2. Assassin’s Creed Brotherhood

De snelle lezer heeft al gezien dat Assassin’s Creed 2 mist in deze lijst. De gedoodverfde winnaar van ‘the usual’ top zoveels heeft voor mij teveel nadelen om echt mee te dingen. Laat staan dat het vervolg al het goede meeneemt en daar nog eens flink bovenop bouwt!

Zowel 2 als Brotherhood zijn “de goede” games uit de serie. Na het spelen kun je niet meer terug naar deel 1 – die lijkt een ruw tech demo te zijn geworden. Geen van de volgende delen hebben een verhaal en een hoofdpersonage dat ook maar in de buurt van deze games komt. De combat is niet fantastisch, Ezio wil veel te graag zijn dood inspringen voor een dergelijk gemotiveerde man en de DLC experimenten van Ubisoft hielpen het speelplezier niet mee.

Wat maakt Brotherhood dan mijn nummer twee en deel twee mijn nummer 6? Ten eerste komt Brotherhood veel sneller op gang. Binnen no time kun je weer lekker de Assassin uithangen. Desondanks is er nog veel progressie, genoeg te doen. Zitten er weer fijne idle elementen in. Dit keer missen er niet twee hele chapters “om later toegevoegd te worden als paid DLC”(!?).

Het hele plaatje klopt. Je Brotherhood op missies sturen, ze insta-kills uit laten voeren, een pakkend verhaal. Een eindbaas die je daadwerkelijk de dood verdient en de prachtige stad Rome. Het Colosseum beklimmen is echt fantastisch. Toentertijd was het beklimmen van torens om de map te vullen met to-do’s nog geen uitgemolken principe (al kwam het in de buurt). Tot slot was deze game hoogtepunt van de “Desmond arc”!

1. Assassin’s Creed Origins

Nek. Wat een opening! Assassin’s Creed Origins is een totale omslag in wat een Assassin’s Creed game betekent. Tot en met Syndicate kon je duidelijk het DNA van de eerste game zien. In Origins blijft daar nog maar weinig van over. In plaats daarvan krijgen we een Witcher 3-eske game vol met weapon loot en stats.

Dit alles verpakt in een bijzonder prachtige omgeving, mijlen ver vooruit ten opzichte van zijn voorganger (Syndicate). Het Egypte hoofdgame is al een waar genot voor het oog, de DLC doet daar nog lekker wat scheppen bovenop. Daarnaast is het verhaal pakkend vanaf het begin, waarin je direct meevoelt met het hoofdpersoon Bayek. Bayek is overigens ook een ongelooflijke baas, sinds Ezio hebben we niet zo’n charismatisch hoofdpersonage gehad in een Assassin’s Creed game. De combat loopt soepel en de stealth is niet te ingewikkeld.

Less is more. Waar Odyssey zo groot is dat het niet leuk meer is (met een 10 uur durend “gat” waarin het verhaal er niet meer toe doet na de opening credit), is Origins is een erg prettig totaalpakket.

Op den duur wordt je wel wat overpowered en kan de gameplay repetitief worden. Dit mocht voor mij de pret niet drukken! Vanaf mijn trouwe ros hakte ik bandieten in elkaar terwijl ik op hoge snelheid door hun kamp reed, afgewisseld met een stukje ingenieus sluipwerk of een paar welgeplaatste pijl-schoten. Bayek is de man die alles kan en stopt voor niets om zijn doel te bereiken. Een en al genieten dus. Tot slot kon de introductie van een nieuw Animus personage geen kwaad, ik hoop dat ze ooit een plek naast Desmond kan veroveren.

Serieus, deze game. Platinummetje gehaald en alle trophies voor beide DLC uitbreidingen.

Honorable mentions

• Assassin’s Creed 2: De game waarin het allemaal ‘echt goed’ werd… na een 7 uur durende tutorial.
• Assassin’s Creed: Nog nooit had je zo’n mooie open wereld gezien, met nog eens een vet verhaal ook! Koester de herinneringen, want de gameplay was niet goed.
• Assassin’s Creed Rogue: Bootje varen in Black Flag was fantastisch, in Rogue net zo goed. Helaas voelt het allemaal als meer van hetzelfde. Genieten, maar met (teveel) mate.

Note: de auteur heeft de Assassin’s Creed Chronicles games niet gespeeld en de ervaringen zijn van ‘een maand tot zes maanden na release van de game’.